Ik was niet van plan het artikel ´Carin gaat bewust niet naar de kerk´ (maar houdt wel van God) op EVA Magazine Online op mijn blog te delen. Ik deed het op mijn persoonlijke Facebook pagina. Maar…
Het raakt me
De hoeveelheid reacties onder de Facebook post van EVA. Zelfs mailtjes die ik krijg. Christenen die er wat van vinden. Niet mis te verstaan. Christenen die zich erin herkennen. En dachten dat ze de enige waren. Christenen die zich schuldig voelen. Of beschaamd en gekwetst door afkeur. Hoezo niet naar de kerk? Dat hoort!
Welnee!
Er bestaat geen functieomschrijving van een ‘goed christen’
Er is geen afvinklijstje voor goed gedrag of correcte overtuigingen. Juist niet! Want dan gaan we elkaar (of onszelf) de maat meten. En trappen we weer in de valkuil van oordeel: van goed (beter, best) en fout. Eten we weer van die boom van kennis van goed en kwaad.
Dat moesten we precies niet doen toch? Begon de Bijbel daar niet ongeveer mee?
Oordeel brengt schuld en schaamte
Of angst daarvoor.
Jezus kwam juist om ons daarvan te verlossen. Om ons vrij te spreken van oordeel! En ons leven te geven in overvloed.
Schuld en schaamte brengen scheiding.
We verliezen de verbinding met elkaar, met onszelf, met God. Dat saboteert de (onderlinge) liefde. Ons hoogste doel. Want liefde brengt léven voort
Ik heb meegewerkt aan dit artikel omdat ik weet dat christenen hiermee kunnen worstelen.
Ik zie het om me heen.
Ik kom het tegen in mijn coaching gesprekken.
Het moeten voldoen aan een bepaald christelijk beeld dat je hebt of voorgehouden wordt.
We hebben een gemene deler. Het willen volgen van Jezus. Een leven met God. Maar er is geen norm voor de vorm.
Je hebt recht op je eigen wandel met God. Het mag ook anders. Want we verschillen
Dat mag ons nieuwsgierig maken naar elkaar. In liefde.
Loop je tegen geloofsvragen aan?
Weet dat ik graag met je in gesprek ga.
Ik vind het persoonlijk de mooiste vragen…
Ze laten je tevoorschijn komen
Ik denk dat ik wel weet Wie er dan glimlacht.
Jij ook?