Om 12:00u in je zwembroek op het strand staan. Aan de rand van een meertje. In januari. Die zag ik niet aankomen.

Het leek om 02:00u ‘s nachts in ene een goed idee. Terwijl ik de jaren daarvoor altijd riep:

‘Wat een idioterie, die nieuwjaarsduik…’

We hadden de hele oudejaarsavond met elkaar doorgebracht. Supergezellig. Vijf goed bevriende gezinnen. Samen gegrapt, gelachen, gepraat, gedeeld. Elkaar een goed nieuwjaar gewenst, geknuffeld en gedanst.

Ver na twaalven opperde een vriend in ene het idee van een nieuwjaarsduik. Díe hadden we nog nooit gedaan in ons 12-jarig oud&nieuw bestaan. Hij kreeg bijval van een vriendin. En van een vriend.

‘En jij? Wil jij ook?’, vroeg hij aan mij

Ik ging bij mezelf te raden en daalde diep af naar de catacomben van mijn gevoel. Ik trof, in vaktermen, plezierige activatie aan. Hûh? Nogal verrast besloot ik m’n gevoelsimpuls te volgen. Ik zou er niet verder over nadenken. Ik zou nieuwsgierig zijn en dit gevoel nog geen betekenis geven. Het kwam in ieder geval niet door de champagne. Dat wist ik wel. Daar was ik zuinig mee geweest.

Nieuwjaarsochtend. In een kille slaapkamer hijs ik me in bikini

Ik zoek naarstig naar de badlakens op zolder. Tja, verkeerde seizoen, hè. Waar liggen die dingen? Wil ik dit trouwens echt nog wel? Ik check. Het voelt diep van binnen nog steeds exciting. Ik leg mijn brein gauw het zwijgen op.

Inmiddels zijn ook manlief en kids om. Als we met één groep herinneringen willen opbouwen dan is het deze club wel!

Met vijf zwemtasjes stappen we de auto in. We zijn aan de late kant. Snel! IJverig rijden we het parkeerterrein voorbij. Chips. Vijf voor twaalf! Stipt 12:00u springen de nieuwjaarsduikers hier het Henschotermeer in!

We haasten ons naar het strandje. Twee voor twaalf!

Onze vrienden staan al springend en klappertandend klaar in zwembroek. Een stuk of 30 onbekende mede-springers begint met aftellen. Geen tijd om over ‘idioterie’ na te denken. Ik probeer me in één keer te ontdoen van al mijn kledingstukken. En tracht hetzelfde te doen bij mijn niet op te jagen zoon. De vrienden wachten dringend geduldig.

Met een vertraging van 10s op de grote groep rennen we lachend en gillend het water in.

PLONS!

Nog harder lachend en gillend rennen we er direct weer uit.

‘Het val wel mee!’, denk ik nog blij tussen de spetters door, het valt écht mee! ‘Dit is warempel léuk!’

Met grote glimlachen wurmen we ons onder handdoekjes weer onhandig in zanderige kledingstukken. De niet-duikers in dikke jassen reiken ons warme kopjes thee aan.

Het is een verbroederend tafereel

Even later lopen we bepakt en bezakt als verdwaalde badgasten terug naar de auto’s.

Ja. Het bleek een goed idee. Wat een leuke idioterie!

Een verbindende herinnering! Een nieuwe traditie lijkt geboren.