Ons zondagse chips & cola momentje. Aan het eind van de middag. Een wekelijks terugkerend tafereeltje. Samen staan we stil bij 

‘Hoe was je week?’

We herbeleven de betere momenten. En danken ervoor. Ook kijken we vooruit.

‘Wat heb je komende week?’ 

We bidden daarvoor. Voor werk, repetities, boekbesprekingen, sportwedstrijden en zere knieën. Met elkaar. Als gezin. Zo bouwen we aan onderlinge betrokkenheid.

Wanneer de chipsbak half leeg is, stellen we de 

‘Wat heb je op je lever?’-vraag 

Alleen aan de kids. Manlief en ik, we zijn namelijk niet perfect. We maken ook fouten. Dat mag besproken worden.

‘Hebben we deze week iets gezegd of gedaan wat je verdrietig of boos maakte?’

We luisteren. Bijten onze tong af. En zeggen niks terug. Behalve ‘sorry’. Daar waar nodig. Wij leren ervan. Zij voelen zich gezien en gehoord. Samen komen we nader tot elkaar. De verbinding verstevigt.

De chipsbak is zo goed als leeg. De laatste kruimels worden vakkundig weggewerkt. Tijd om te bidden voor anderen. We zijn als gezin deel van een groter geheel. We stellen de laatste vraag.

‘Voor wie wil je bidden?’

Sponsorkindjes ver weg. Vriendjes dichtbij. Ze worden bij naam genoemd. De sociale betrokkenheid groeit.

En dan is het half vijf. Beeldschermtijd. Het gewone leven roept. Alle idylle ten spijt. Nu is het gewoon tijd om te gamen tot etenstijd.

Het leven. Het zit verstopt in waardevolle momenten

Momenten die je met elkaar creëren kunt. Momenten die bouwen aan verbondenheid. Grondstof tot leven.