We deden drie op een rij. Maar ik sta er niet bij.

Veranderen. Grenzen verleggen. Door spelletjes. In een geënsceneerde setting

Ik bevind mij op een bijscholing Functioneel Bewegen. Op een parkeerplaats leren we fysieke spelletjes. En iedereen doet lachend mee. Behalve ik.

Het lijkt wel een kinderfeestje

Vlaggetjes veroveren. Tikkertje. Drie op een rij.

Ik snap de gedachte. 

Spelen is het tegenovergestelde van wat we de hele dag doen: presteren. Spelen helpt ontstressen, ontspannen, resetten. En het leid je af. Af van je pijntjes. Je sputterende lijf. Je kopzorgen. En het bouwt nog aan verbondenheid ook. Tenminste, als je mee doet.

Ik snap het ‘nut’. Maar toch doe ik niet mee

Ik kan niet over die drempel heen stappen. Dat is geen grens of comfortzone. Het is iets niet delen. In de basis niet.

Ik hou niet van spelletjes. Punt.
En de voorwaarden zijn niet zodanig dat ik daar overheen wil stappen.

Autonomie is kunnen kiezen om iets niet te doen, terwijl de rest van de wereld het misschien wel doet

Autonomie is respect hebben voor je eigenheid. Voor wie je bent. Wat bij je past. En wat je belangrijk vindt.

Het is niet dat ik geen grenzen durf te verleggen of dat ik veranderen moeilijk vind. Integendeel. Ik doe niet anders. Mijn hele leven al. Maar – ondertussen – wel op mijn manier.

“Je mag zijn wie je bent! Zo heb ik je geschapen. Je hoeft niet mee te doen.” Dat zei God ooit tegen mij. Toen ik weer voor de zoveelste keer in mijn uppie in een groep stond. Het waren de bevrijdende en genezende woorden die ik nodig had. Er ontstond ruimte voor groei.

Jezelf mogen en kúnnen zijn. In iedere situatie. Niet als excuus. Maar als bouwsteen naar vrijheid

Vrijheid. De basis van vitaliteit. Daar hoef je voor mij geen drie op een rij voor te doen. Het màg natuurlijk wel . Als het voor je werkt én bij je eigenheid past…