Een zondagmorgen.
Ook de rest van het gezin skipt de kerkdienst
We gaan zin zoeken op de hei.
De zon schijnt. We verorberen heerlijk koffie en warme choco. Op een iets te klein picknickkleedje. Een koekje erbij maakt dan veel goed…
Egalief tovert een Bijbel uit de rugtas
We lezen het welbekende verhaal van de barmhartige Samaritaan.
Een oeroud verhaal ook. Toen men nog op ezels reed en in herbergen verbleef. De moraal van het verhaal veroudert gelukkig niet.
Voor wie kun jij een ‘naaste’ zijn? Wie kom jij tegen in jouw leven? Wie kun jij verder helpen of bijstaan?
De kinderen noemen een klasgenootje. Hun sponsorvriendje ver weg. En vriendjes dichtbij. Gepest of buitengesloten, levend in armoede of getroffen door andere pech.
Ook egalief en ik hebben mensen in gedachten.
Hand in hand bidden we voor hen. ‘Onze’ naasten.
We weten ons zo met elkaar en met hen verbonden
Ze veroveren een groter plekje in ons hart. Voornemens voor speelafspraakjes worden gemaakt. In ieder geval door de kinderen dan ;-).
Een heerlijke wandeling volgt. In een sfeer van vrede en saamhorigheid. Geen onvertogen woord of gezeur over ‘hoe lang nog?’ Dat is wel eens anders…
Wat we daar doen op de hei?
Je kunt het droog ‘het delen van positieve emoties’ noemen
Of ‘verbondenheid creëren’. Of ‘het leven zin geven’. Allemaal mooie ‘interventies’ uit het vakgebied dat ‘vitaliteit’ heet. Interventies om meer tot leven te komen. Bijdragend aan vitaliteit en veerkracht. Naar het beste bewijs…
Toch draai ik het liever om.
Ik noem het léven
Samen leven. Leven naar ons ontwerp.
Leven dat we nogal eens vergéten
Door de waan van de dag. De hobbels in de weg. Of omdat we het gewoonweg niet geleerd kregen.
En dan kun je erop vastlopen.
Naar elkaar omzien. Bijdragen. Met inzet van je hart en je talenten. Passend bij wie jij bent. Zodat je samen verwarmd wordt door dat wat het voortbrengt. Volgens mij is dát de bedoeling.
Leven door liefde
Omdat dat zin heeft en zin geeft.
Dat is leven met perspectief
Daar hoef je niet übergezond, superslank of chronisch succesvol voor te zijn. Je kunt altijd voor iemand een naaste zijn. Iedere dag opnieuw. Het begint met om je heen kijken. Wie kan een beetje troost, gezelschap, aanmoediging, steun, opbeurende woorden of een helpende hand gebruiken?
Wie kun jij vandaag bijstaan of een stapje verder helpen?
Al met al was het een waardevolle kerkdienst. Die zondagmorgen. Daar op de hei.
Blogpost delen?
Ga je gang, deel ‘m! Als je de wereld er voor iemand een beetje mooier mee maakt.
Erover doorpraten of even sparren?
Op de hoogte blijven?
Met enige (on)regelmaat schrijf ik over het landschap dat Leven heet. En over het vinden van je eigen weg daar in. Wil je niks missen, schrijf je dan in voor de Post!
